Dünya ehli neyin içini boşaltmışsa, onu kutsuyor görünmeyi seçmiş. Neredeyse 365 güne bir anlam yüklemeye çalışarak... Bir gün değil her gün edebiyatı yapmak, bu tür popüler söylemler değil niyetim. Ama bu sokakta söylemeliyim doğru bildiğimi, üstelik dokuz kere düşündükten sonra... 

Yakın zamanın fotoğraf karesi, yere balık istifi dizilmiş ölü bebeler! Onları düşünmeyen dünya, analarını çok mu düşünüyor? Yıllardır akacak kan, ölecek insan kalmadı neredeyse, bir millet gitti. Hani, niye kimse zulümdeki kadınları, çocukları en azından himaye etmedi? Mülteci kampı, batan tekne hikayelerini niye duyuyoruz o zaman? Niye çırpınıyor bu insanlar, neden çaresiz bu kadınlar?

Ben kadınım, ne yapıyorum ülkemdeki başka kadınlar için? Çocuğunun okul masrafına para yetiremeyen, üretilmiş geleneklerin arasında ezilip "ya, ne yapsam acaba?" deyip derdini anlatacak kimse arayan, bulamayan... Doğu ile batı, şunlarla bunlar arasında terazide abra taşı kadınlar... Asıl değil, kenarda köşede kalan kadınlar. Yalnız kadınlar...

Sık sık düşünüyorum, kendine mahcup olmak en ağırı. Belki küçük küçük bir şeylerin gayretindeyiz ama yetmiyor. Ne vicdana ne de cüsseye... Referansı ne olursa olsun, terazisi vicdan değilse insanın hesap hep şaşıyor. Kadın ve çocuklar hep mağdur oluyor. Müslüman ülkelerin hali ortada, kadın ve çocuğun haklarını korumadan, gözetmeden, inadına bir çaresizlikle sürdürülen savaşlar içinde bir coğrafya. Zengin olan, dertsiz görünenlerin hali daha vahim. Ne haykırışlar yükseliyor kim bilir? Duyulmuyor...

Uygar, modern geçinen dünyanın kimseye elini uzatmadan kutlama törenleri yapma hakkı yok. Bilinçler bir, iki derken çoğalır. Asıl o zaman, ellerini çırparken yalnız kalanlar belki gönülsüz ama yardım ederler. Ya da ateşe odun taşımaktan biraz olsun vazgeçerler.

Kadın ana, kadın yar, kadın bacı... Evet toplumda bir denge ama, terazide abra taşı değil kadınlar...