deneme 2 blog: Mart 2016

Benim sinemalarım gibi afilli bir başlık değil farkındayım. Ama bu çizgi filmler, unutulmayan sinemalar, kütüphanede hep saklanılan kitaplarımız kadar yer etti kafalarımıza. Şimdi düşündüğümde güzel mesajlar kalmış aklımda. Kavga yok, entrika yok, dayatılan imajlar yok. Tam çocuk kafası, hareket, arkadaşlık, biraz serüven ve bolca gülümseme. İşte benim çizgi filmlerim...

Heidi... Sen gerçek olsan ve çok olsan ne iyi olurdu. Ama bir çizgi karaktere bu duyguyu verebildiler ya, helal olsun. Heidi bize dağları, sade hayatı, doğayı, yardım severliği anlattı. Belki Alplerde geçen hayatı, bir Japon çizmişti ama biz hiç yabancılık çekmedik. Bu arada, benim gibi Heidi severler müjde! Heidi, 15 nisanda sinemalarda...

Ayı Yogi... Türkçe seslendirmesini yapan kişinin bizden kelimelerle sevdirdiği, sık sık "efem" diyerek kibarlığı ile ayılıkta çığır açan bu karakter, en yakın arkadaşı Boo boo ile piknik sepeti-korucu-orman üçgeninde maceralar yaşar. Aynı konunun tekrarından sıkılır mıyız, asla... Bir de Akıllı Bıdık var tabi. Bu kovalamaca içerisinde ağır ağabey havasında, yavaş konuşan, oturaklı, sevimli mavi bir köpek...

Tom ve Jerry... Kedi-fare kovalamacası üzerine yazılmış bir destan adeta. Hep yarıştılar ama hiç kazanan olmadı. Yarışı izleyen bizler ise, ne birini tuttuk ne ötekini. Kendini kaptırıp, izlerken "ay ev mahvoldu!" diyen büyükler ve kedi-fare kovalamacasını izlemekten yorulup uykusu gelen minikler. Bizler bu didişmeden dostluk mesajı çıkarttık. Tatlı tatlı didişip, birbiri olmadan asla yapamayan arkadaşlık öyküleri izledik... Ağaçkakan Woody'de benzer bir kovalamaca izlettirdi bize, ancak onun ki insanlara karşıydı ve hep o kazandı. Sayesinde kuşlara bakışımız değişti, kuş beyinli lafını çıkaranın da onu tanımadığı kesin...

Taş Devri... Çakmaktaş ve Moloztaş ailesi, komşularımızdır, akrabalarımızdır. Öylesine kabul etmişiz onları, arabanın tabanını delip -yaba daba duu- deyip gideceğimize inandık neredeyse. Adı taş devridir ama şimdi bile olmayan modern yaşam gereklerinin çoğu vardır. Çizgi film karakterleri kadar, onları kurgulayan Hanna-Barbera'yı da tanırız. Zira kaptırıp gittiğimiz için, jenerik yazılarını da bir süre okumuşuzdur.

TAŞ-DEVRİ-MACERASI

Jetgiller... Baktılar ki biz Çakmaktaşları çok sevdik, bu defa gelecek zamandan bir aile. Bugün dahi olmayan, yakın zamanda da zor görünen bir yaşam modeli... Robotlar, uzay dolmuşları, ışınlanma tüpleri... Ama diyaloglar, heyecan ve komedi aynı. İnsan, her zaman aynı insan da, bunları yazanlar kesin NASA'da çalışıyor ve bu işi de hobi diye yapıyorlar.
Bir çizgi filmimiz bile yok derdik, artık var çok şükür. Artacak, güzelleşecek, bizi anlatacak. Üstelik bizimkilerin işi daha kolay, NASA filan yok bizde, beklentilerimiz düşük en azından.

Kimler geldi, kimler geçti... Çizgi filmleri hep severek izledim, büyüdüm, anne oldum. Kızlarımla da izlemeye devam ediyorum. Son gözdem, Koyun Shaun...
Akıllı, delikanlı, protest bir koyunun maceraları. Bu animasyonla -koyun gibi olmak- deyimi geçerliliğini yitirdi. Tavsiye ederim, izleyin.

Çocukken, çizgi filmler hep olsun büyüyünce de izleyeceğim derdim. Sanırım benim gibi milyon tane çocuğun duası kabul oldu ve animasyon filmler çıktı ortaya. Hemen söyleyeyim Kayıp Balık Nemo değişmez favorimdir, Arı filmi de ikinci sırada. Mesaj kaygılı, güldüren, düşündüren, küçükler kadar büyükleri de hedefleyen animasyonlar. Yalnız dikkatli olmakda fayda var, bu yabancı yapımcılar sevimli görünen her şeyin içine bir fesat katmayı da çok iyi beceriyorlar...

3/30/2016
10 Comments

ÖZLEDİM...

Deniz

3/28/2016
10 Comments

Benİm Adım Yetİm

kimsesiz çocuklar

Adın ne senin? Can, Abdüddar, Teym, Ali ya da Berk... Hangisi? Henüz konuşamasan da ne zaman öğrendin bir bakışla bu kadar çok şey anlatmayı? Büyüklerin bir türlü beceremediği suskunlukla tüm içini dökebilmeyi, her şeye rağmen isyankar değil masum olabilmeyi nasıl başarıyorsun? Benim adım çocuk ondan, benim adım yetim diyorsun... Yaşın 1.5-2 var yok. İlk hangi kelimeyi söyledin? İlk "anne" dediğinde annen sevinebildi mi acaba? Ya da kederlenip yazgısına mahzunlaştı mı? Kaşının üzerindeki yara nedir diye sormayacağım, çocuktur düşe kalka büyür de demiyeceğim. Dile gelir, o yara da ne ki dersin, kahrolurum, biterim...

Baba heybetli çınar ağacıdır. Taa uzaklardan görünür, kuşatır, sarar. Gövdesine kollarını sararsın, sırtını dayarsın, gölgesinde güvenle uykuya dalarsın. Ben senin arkanda dağım evvelAllah demiştin ya bildim, köklü çınar ağacısın, yaşadığım, yeşerdiğim dağsın... Sarılmayı ne çok özledim, ellerini avuçlarımda tutup kıvrılmayı yamacına... Baba, candır...

Çocuksa, babası ölünce adı yetim olur. Vefat, ölüm değil "yütm" olmak vardır. Yani yalnız olmak, tek başına kalmak. Ama yetim sahipsiz kalmasın... Zordur, acıdır, tehlikelidir ama sahiplenilen ve sahiplenen en kıymetlidir. Peygamber Efendimiz (Sav) diyor ki:" Kendi yetimini veya başkasının yetimini himaye eden kimseyle ben, cennette yan yana bulunacağız."

Savaştan, terörden veya her ne sebebten olursa olsun yetim kalan, yalnız, çaresiz kalan çocuklara uzanan eller ve sesler var. Yakınımızda, uzağımızda, samimi ve özverili yürekler. Allah hepsinden razı olsun. Bunlardan biri de İHH...
Yurdumuzda ve dünyanın dört bir yanındaki yetimler için yürütülen kampanyalarda, herkesin katkı sağlayabileceği boyutta geniş bir organizasyon planlanmış.

Mutlu Yuva Mutlu Yaşam Derneği, "Bizi bekleyen çok hayat var" sloganıyla hizmet ediyor. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı'nın öncülüğünde başlatılan "çocuk Evleri" projesinde, belirli sayıdaki çocuğun ev ortamı sağlanılarak yetiştirilmesi hedeflenmiş. Amaç, yetiştirme yurtlarındaki tüm çocukları böyle bir düzende himaye etmek. Yine sabır, özveri ve emek isteyen bir proje. Bu derneğin düzenlediği bazı etkinliklerde, gönüllü olarak çalışan ya da hamiyet aile olmuş kişilerle tanıştım. Onların çabalarına bakınca, kendi eksikliğimi, nakıslığımı gördüm. Evet çocukları çok seviyorum, hep bir şeyler yapma isteğim var ama, bu kadar büyük gönüllü olabilmek bambaşka. Akşam eve yorgun gelen eşiyle koştura koştura çocuk evlerine giden, tamirinden söküğüne evin her işi ile ilgilenen ya da yardım kahvaltısında, kermesinde gecesini gündüzüne katan anne-baba yürekler...

Neresinden tutabilirsek faydadır diyorum kendime, gücümüz yettiğince ama tembellik ve bencillik tuzağına düşmeden. Bir tuğla ya da toz misali. Evin en görünür yerinde şöyle kocaman, güzel bir kavanoz üzerinde -yetim kardeşlerimiz- yazılı. İçinde biriksin, onlar adına bizden yana nasip olacak rızıkları. Hiç değilse farkında olmak, az da olsa içinde olmak ve bunu yürekten hissedebilmek...

Yardım kuruluşlarının kimlikleri üzerinden yapılan siyasete de kulaklarım tıkalı. Araştırmak, güvenmek, az ya da çok destek olmak, belki sadece kendimiz olarak bir şeyler yapabilmek niyetimizde saklı. Çocuk gülümsemesinde saklı yazılacak daha çok söz ve fazlası, yapılanlar hep gülsünler diye...

Onlar dünya, onlar çocuk...

3/26/2016
2 Comments

BEN BÖYLEYİM

Blog

3/22/2016
5 Comments

BEGONVİL SOKAĞI HİKAYELERİ... (SEVGİ)

Aile

Panjurların çengelini açıp, kapakları itti. Manzara harika, hava mis gibi. Birkaç nefes çekti içine sonra pencereleri kapattı.
-Kahvaltıyı bahçede yapmayı unut, hava yine de soğuk güneşe aldanma.

Ömer, Talia'ya yardım için mutfağa yöneldi. Havalar ısınmaya başladı mı, cumartesi sabahı erkenden vapura atlayıp soluğu Büyükada'da alıyorlardı. Kafa dinlemek için, tazelenmek için çocukluk ve ilk gençlik yıllarının geçtiği bu yerler ikisine de çok iyi geliyordu.
-Bahçeye çıkamıyorsak, masayı pencerenin önüne çekelim o zaman. Şu elektrikliyi de yakalım biraz.

Bu evi, Ömer'in babası İstanbul'a yerleştikten kısa bir süre sonra denizi çok seven annesi için almış. Gaziantep'ten gelip işleri de iyice yoluna koyunca, -senin için deniz benim için bahçe- diyerek yazları Büyükada'lı olmuşlar. Her yıl okul tatil olur olmaz gelmişler, Ada halkıyla ve komşularıyla hemen kaynaşmışlar. O zamanlar Ömer henüz üç yaşında, ablası da ilkokula yeni başlamış.
-Vayy! Effie teyzenin bademli un kurabiyesi. Bakıyorum çok hamaratız.
-Adaya gitmek deyince aklıma ilk gelenlerden biri Effie teyze, ne çok emeği var bizde. Bu kurabiyelerle büyüdük neredeyse, onunkiler gibi olmaz tabi. Çok tatlıydı ya...Adını sanki bilerek koymuşlar. Heyecanlı, hızlı konuşması, sesinin tonuna göre değişen yüz mimikleri, el-kol hareketleri. Ben bazen onu seyrederken öylece kalırdım. Beni hipnotize ediyordu sanki onun senkronize halleri. Şimdi geçerken baktım, bahçesini ot bürümüş, torunlar pek gelmiyor herhalde.

Effie teyze, Büyükada'nın eskilerinden, tam da Talia'nın anlattığı gibi. Anaç halleriyle herkese yetişen, bir latife iki kahkaha şen bir hanım. Rum ama töresine, dinine saygısıyla, sevgisiyle has bir Türk vatandaşı. Dedelerinden beri öyle görmüşler, her iki tarafta -sensin- dememiş. Tepedeki Hamidiye Camii yaz ramazanları dolar, taşar. Effie teyze soğuk limonataları hazır eder bahçesinde, çünkü bilir ona uğramadan geçmezler bu sokaktan. İftar davetleri, bayramlaşmalar, Effie teyzenin yortusu, paskalya orucu hep karşılıklı takip edilir. Herkesin ibadeti kendine, sevabı amel defterinedir ama orta noktada buluşulur; SEVGİ.
Ömer'in babaannesi hayatta iken sık sık Effie teyzeye Kur'an'dan söz açar, nazı geçtiğini bildiği için, -cennete gidersek orada da komşu olalım hadi gel- diye takılırmış. Onun bu takılmalarına kızan oğlu ile gelinine de, -emri bil maruf nehyi anil münker- benim görevim bu, karışmayın dermiş.

-Şu sokaktan ne kayardık kışları kar yağdığı zaman. Tahta parçasını bulan üzerine oturur, taa aşağı yola kadar. Sen yoktun tabi ama buranın kışı en az yazı kadar güzel. Şimdilerde daha mı güzel? Bak sessizlik, temiz hava...
Talia bir kurabiye daha aldı, çocukluk anılarından bahsederken diyet yapılmaz diye geçirdi aklından.

Talia'nın babası öğretmen olarak atandığı Büyükada'da uzun yıllar kalır, iki çocuğu da burada doğar. Yazın yazlıkçı komşuları, kışın ada halkı hep hareketli ve renkli geçer günleri. Annesinin tecrübesiz yıllarında komşuları ve tabi Effie teyze hep yanlarındadır. Annesi ilk çocuğuna şanslı, kısmetli olsun diyerek Talia adını verir. Kendi dini bayramlarının adı da talia olan Effie teyze, torunu gibi sever ellerine doğan bu bebeği.

-Çocuğumuz olunca da gelir miyiz hep böyle, kaçar mıyız sık sık? diye sordu Talia.

-Çocuklarımız olursa sık sık gelmeyelim, kalalım burada derim. Al işte, tablet, bilgisayar getirmedim ama tweet geldi şimdi. İstiklal'de bombalama olmuş. Parayla alınmaz, satılmaz birbirini sevmeyi başaramadı şu dünya. Sabahtan beri çocukluk anılarımızla yüzümüz gülüyor, çocuklarıma yüzünü gülümseten anılar bırakamadıktan sonra.

-Sen, ben, bizim gibi düşünenler az değil. Bence çok var bu konuları konuşan, hem de her yaştan, her kafadan. Sevginin yanına ne yakışır, öyle düşün. Niye okuyoruz, niye düşünüyoruz, niye yaşıyoruz? En basitini düşün, kendin söyledin parayla alınmaz, satılmaz. Bize sevgiyi öğrettiler, gösterdiler mutlu olduk. İnadına yaşayacağız inadına öğreteceğiz sevgiyi, basit düşün...

Gün boyu büyüdükleri ortamdan, farklılık gibi görünen her özelliklerinin aralarındaki sevgiyi, bağlılığı güçlendirdiğinden söz ettiler. Bunlar konuşulan şeyler değildi, hep yaşamışlardı ama şimdi öğretmek de gerekiyordu inadına yaşayarak...

3/21/2016
10 Comments

NE EKSİK?

çaresizlik paranoyası

3/19/2016
0 Comments

İÇİMİZDEKİ KÜÇÜK KIZ

doğallık

3/17/2016
8 Comments

BARIŞ VE UMUT...

Barış

3/15/2016
2 Comments

KAHHAR İLE DUA

dua

3/14/2016
6 Comments

YARIN GÜNLERDEN KAHVALTI

Aile

3/12/2016
2 Comments

EVDE SPORA ZAMAN VAR MI?

cardio

Get your mats off the ground and use extra large wall brackets as a sneaky storage space.:

Cevapları duyar gibiyim. Yook... Nerdee!... Şaka mı yapıyorsun? Ya da, holde de olsa zıplarım... Salon ne güne duruyor, bizim evin spor merkezi...
Dışarıda spora zaman, mekan bulamayan ya da param cebimde kalsın, her gün yürüyorum zaten diyenler de olabilir. Haftada 2-3 gün, yarım saat çalamaz mıyız? Ya da zamanımızı çalan alışkanlıklardan geri alamaz mıyız?

Ergenlik döneminden başlayarak spora yer açmak gerekiyor aslında. O dönemde artan yağ salgısı ve hormonal değişiklikleri dengelemek için düzenli spor bire bir. Doktorlar böyle söylüyor.
Yetişkinler için ise iş hayatı, artan kilolar, annelik, rutine binen günlük koşuşturma arasında spor, yarına yatırım bir can simidi gibi.
Yaşlılık deseniz ektiklerini biçme zamanı. Yaşam kalitesi yüksek bir yaşlılık geçirmek için, özellikle alzheimer gibi hastalıklarda önemini öğrendikten sonra, geç kalmamak gerektiğini anladım.

80'lerde aerobik, 90'larda step, şimdilerde pılates, kardiyo ve zumba ile devam eden spor trendlerinden seçim yapmak bize kalmış. Evde de pekala yapabilirsiniz. Yüzlerce program arasından kendinize uygun olanı indirin bilgisayarınıza, evde bir yeri de kapın ve başlayın...

Pilates
Pilates ile vücut sıkılaşır, özellikle vücut çekirdeği denilen karın ve sırt kasları güçlenir. Esnek bir omurga ve dengeli bir duruş oluşur. Stres savar, gerginlik atar ve enerji yükseltir. Yabancı kaynaklı pilates videolarında konuşma az, dikkatinizi vermeyi daha kolaylaştırıyor. Başlangıç seviyenize göre seçimlerinizi değiştirebilirsiniz. Buradan kendinize uyan videolardan birini seçebilirsiniz.

Kardiyo

Vücudunuzda yağ oranıyla başınız dertte ise kardiyo ideal egzersiz seçimi olur. Koşma, yüzme, yürüme, bisiklet de kardiyoya giriyor. Yüksek tempolu yapıldığında kalp ritmi yükseliyor, nefes alışveriş hızlanıyor. Güçlü ve dayanıklı bir kalp ve düşük stres faydası. Yağ yakımını hızlandıran bu egzersizler öncesi kasları ısındırmak ve sonunda esneme hareketleri ile spor sonrası oluşacak kas ağrıları azaltılır. Yine buradan bir başlangıç videosu seçerek başlayabilirsiniz. Hareketlerde zorlanmadığınızda bir üst programa geçme vakti geldi demektir.

Zumba

Farklı yaş ve kondisyon düzeyleri için 7 farklı kategori var. Kalça-karın-bacak kaslarını çalıştıran squat, tüm bacak kaslarını çalıştıran lunge ve neredeyse tüm kasları çalıştıran plank hareketleri müzikle birlikte zumbanın içinde. Bir ders ortalama 500-600 kalori yaktırıyor. Tüm spor egzersizlerinin faydaları zumbada var, artı eğlenceli.

Düşük programlardan başlayın, yavaş yavaş arttırın. Spor keyfi ve ışıltısı ev halkını öğrenciniz yapabilir, hazırlıklı olun...

3/10/2016
4 Comments

VEFA, İSTANBUL'DA BİR SEMT...

DOSTLUK

Vefa, İstanbul'da sur içinde, tarihi yarımadada bulunan eski bir semttir, Fatih ilçesine bağlıdır.
Başka...Vefa bozacısı... Kış geceleri sokaklarda elinde güğüm "bozaaa" diye yanık yanık bağıran girişimcilerden birinin, artık dükkan açma zamanı geldi demesi sonucu namı almış yürümüş bir İstanbul klasiğidir. Bu arada boza güzeldir, her damağa hitap eder. Biraz ekşi, biraz tatlı, tarçın aroması olmazsa olmazıdır. Lakin leblebiyi çözemedim, gurmelere sormak lazım, vardır bir hikmeti.

Başka...Başka ne? İstanbul'da bir semt işte. Nedir beklediğin anlamadım ki!
Anladım. Sen vefayı soruyorsun, vefalıyı arıyorsun. Elimde olsa dükkan senin biliyorsun. Yok... Gerisi de gelmiyor. Daha geçen dediler, artık üretilmiyormuş. İnsanlar şaşkın, -olmadan olur mu abi- diye soruyorlarmış birbirlerine. Ne yapalım?
Allah'tan bende 1-2 tane var. Bir kaç kat tülbentin içine sardım, çekmecemin arka tarafına yerleştirdim. Ara sıra açıp bakıyorum. İşaret parmağımla dokunuyorum. Sanırım o sıra "aguu" da yapıyor olabilirim. Sonra tekrar sarıp, yerine koyuyorum. Yattığım odada saklıyorum, daha huzurlu uyuyorum sanki.

Çocuklara da en güzel miras. Para, mal, mülk ne ki? Vefalı dostun mu var, bu zamanda parmakla gösteriliyorsun. Ben diyorum ki, bu tülbent arasındakiler kurtaracak bizi, az-maz nefeslenecek kadar olsun yeter. Ne yapalım onsuz olmaz ki... Vefa olmadan dost olmaz ki. Vefa olmadan insan olmaz ki. Sevgi, aşk, merhamet ne varsa, hepsi onda saklı. Vefa dostluğun, insanlığın ömrü demek, gerçekliği demek. Vefa bitti mi, o dostluk öldü demek...

Vefasızlıkla karşılaşınca aklınıza, Vefa İstanbul'da bir semt'dir, gelsin. Deyin ki tarihi bir semt, yaşandı gitti.
"Dünle beraber gitti cancağızım. Ne kadar söz varsa düne ait. Şimdi yeni şeyler söylemek lazım."
Vefasızlıkla karşılaşınca aklınıza, Vefa bozacısı gelsin. Bu defa damağımda ekşi bir tat bıraktı ama, bunun içinde tatlı da var mis gibi koku da var. Bu defa alamadım, olmadı. Nasip değilmiş.

Sakın üzülmek yok. Unutmayın İstanbul'da semt çok! Kalbimize çizik atan konuyu biraz tebessüm katarak yazmak kolay değil. Kendime söylüyorum ama herkese faydası dokunsun. Kızım sana söylüyorum, gelinim sen anla hesabı. Burada gelin benim, okuyucu her zaman evin kızı/oğlu.

Taş gibi dostluklarınız olsun, eskimeyen, bozulmayan, yerinde kalan...

3/09/2016
2 Comments

TERAZİDE ABRA TAŞI KADINLAR

Ezilen kadınlar

https://www.facebook.com/ziyneti.ism.durak https://ziynetiismailovadurak.wordpress.com/:

Dünya ehli neyin içini boşaltmışsa, onu kutsuyor görünmeyi seçmiş. Neredeyse 365 güne bir anlam yüklemeye çalışarak... Bir gün değil her gün edebiyatı yapmak, bu tür popüler söylemler değil niyetim. Ama bu sokakta söylemeliyim doğru bildiğimi, üstelik dokuz kere düşündükten sonra...

Yakın zamanın fotoğraf karesi, yere balık istifi dizilmiş ölü bebeler! Onları düşünmeyen dünya, analarını çok mu düşünüyor? Yıllardır akacak kan, ölecek insan kalmadı neredeyse, bir millet gitti. Hani, niye kimse zulümdeki kadınları, çocukları en azından himaye etmedi? Mülteci kampı, batan tekne hikayelerini niye duyuyoruz o zaman? Niye çırpınıyor bu insanlar, neden çaresiz bu kadınlar?

Ben kadınım, ne yapıyorum ülkemdeki başka kadınlar için? Çocuğunun okul masrafına para yetiremeyen, üretilmiş geleneklerin arasında ezilip "ya, ne yapsam acaba?" deyip derdini anlatacak kimse arayan, bulamayan... Doğu ile batı, şunlarla bunlar arasında terazide abra taşı kadınlar... Asıl değil, kenarda köşede kalan kadınlar. Yalnız kadınlar...

Sık sık düşünüyorum, kendine mahcup olmak en ağırı. Belki küçük küçük bir şeylerin gayretindeyiz ama yetmiyor. Ne vicdana ne de cüsseye... Referansı ne olursa olsun, terazisi vicdan değilse insanın hesap hep şaşıyor. Kadın ve çocuklar hep mağdur oluyor. Müslüman ülkelerin hali ortada, kadın ve çocuğun haklarını korumadan, gözetmeden, inadına bir çaresizlikle sürdürülen savaşlar içinde bir coğrafya. Zengin olan, dertsiz görünenlerin hali daha vahim. Ne haykırışlar yükseliyor kim bilir? Duyulmuyor...

Uygar, modern geçinen dünyanın kimseye elini uzatmadan kutlama törenleri yapma hakkı yok. Bilinçler bir, iki derken çoğalır. Asıl o zaman, ellerini çırparken yalnız kalanlar belki gönülsüz ama yardım ederler. Ya da ateşe odun taşımaktan biraz olsun vazgeçerler.

Kadın ana, kadın yar, kadın bacı... Evet toplumda bir denge ama, terazide abra taşı değil kadınlar...

3/08/2016
2 Comments

ALZHEIMER İLE TANIŞTIM...

ALZHEİMER

Yaşlıları çok seviyorum...Hepimiz seviyoruz. Çünkü en kıymetlilerimiz... Annemiz, babamız... Sevgisiyle, tecrübesiyle iyi hissettiğimiz, mutlu olduğumuz en büyük dostlarımız. Tontonluk hali var yaşlılığın... Çocukluğa dönüşün başladığı, biraz korku birazda gözü pek bir ruh hali, hastalıklar bir tarafa, başkalaşımlar yaşanan bir dönem. Çocuk gibi, sözünü esirgemeyen ama istediğini de tutturan bir hal.

Anne baba yadigari yaşlı büyüklerim benim en kıdemli dostlarım. Kapıları teklifsiz açıktır. Kucaklamaları de öyle, sıcak ve içten. Kaç yaşına gelsen, çocuksundur. Ki, öyle olmak ve kalmak herkese nasip olmaz. Derdini anlatırsın, zaten söylemesen de anlar. Başkalarına der gibi dermanlar sunar. Benle daha uzun kal diye dualar edersin içinden....

Hayat her yeni gün neler getiriyor? İşte ben de kıymetlimiz, büyükbabamız sayesinde alzheimer ile tanıştım. Adı soğuk ve sevimsiz. Demans gibi, parkinson gibi. Ama bunlarda, eskilerin bunama dediğinden farklı bir şeyler var sanki? Bilemedim... Yaşlılığa yakıştırılan unutkanlık, bir dediğini bir daha demenin ötesinde bir durum alzheimer. Beyinde başlayan bozulma ve yıpranma, hızlı ilerliyor ve önüne ne gelirse katıp genişliyor. Unutkanlık ile başlayan bu süreç, düşünme, öğrenme, konuşma, iletişim, günlük yaşam aktivitelerindeki bozulmalarla devam ediyor ve davranış değişikliklerine dönüşüyor. Başka bir insana dönüşme sıkıntısı ile alışkanlıklar arasındaki mücadele, alzheimer...

İlk evreler aldatıcı, yavaş ve sinsi. Alışveriş yaptığını unutma, namaz kıldığını unutma bazen isimleri unutma. Sonraları zamanı ve mekanı karıştırma. "Burası neresi?", "Bugün günlerden ne?" Ve hafiften bir depresyon, "Bana ne oluyor?"
Daha sonra, bellek bozukluğunun arttığı ikinci evre. Biraz daha gergin olma ve içine kapanma hali. Konuşmanın gerisini getirememe ya da soruları cevapsız bırakmanın verdiği bir sessizliğe kayış. Gece uykularında halüsinasyonlar ve artan yardım ihtiyacı. Daha düne kadar ara sıra unuttuğu günlük aktivitelerin tamamen unutulması...
Üçüncü evre... İsimlerimizi hatırlamıyor ama bizi çok seviyor, hissediyoruz. O bizi iyileştiriyor adeta. Buna aile bireylerini duygusal olarak tanıma deniyor.
Sindirim-boşaltım ihtiyaçları bu evrede ya unutuluyor ya da tıbbi destekle tamamlanabiliyor. Aynı durum, yeme-içme ve açlık-tokluk duygusunda da kendini gösterebiliyor. Aslında bu evrede, unutmanın da ötesinde sanki beyin artık bu komutları vermekten vazgeçiyor. Geçmiş ve depolanmış bilgiler hallacın pamuğu attığı gibi bilinç altında hareketleniyor. Zaman zaman dışarı atılıyor.

Hep güzel anılar, tecrübeler, nasihatler ve güzel sözler var bizim payımıza düşen. Bir hastalık neler öğretiyor hayata dair. Dün, bugün ne düşündün, ne yaptın, yarın sen onlardan ibaretsin. Bazen sessiz, sakin bazen kızgın sana uzanan bir el. Yardım için, destek için galiba hepsinden önemlisi sevgi için. Sevgi, sabır, destek, alzheimer hastası bir yaşlı ve o yaşlıya bakan diğer yaşlı için en gerekli üç güç... Göz teması kurun, sevgi dolu ve sabırlı olun deniyor alzheimer hastasının yakınlarına. Ve daha bir sürü uyarı, tavsiye ve reçeteler. Satın alınmayan, bitmeyen, tükenmeyen sadece üçü...Sevgi, sabır, destek.

Alzheimer ile tanıştım. O bir hastalık. Bütün hastalıklarda olduğu gibi, erken teşhisi önemli ama, önleyici değil. Bence alzheimerden daha çok korkulacak olan sevgisizlik. Hasta olduğunuzda sevgi ile bakan gözler varsa etrafınızda çok şanslısınız. Zor ama, "Bu da geçer" denir. Ya da "Seninle olduktan sonra..."
Yüreği sevgi ile dolu ise hastanın, size her baktığında gözlerinde gördüğünüz sevgi yeter, yine "Bu da geçer..."

Yaşlanmaktan korkuyor musunuz? Alzheimer olmaktan korkuyor musunuz?
Korkulacak olan bunlar değil. Bir kalpte yer bulamamak, bir çift gözün içine sığamamaktan korkmak lazım. Yoksa çocuklaşmış kalpler içi sevgi dolu ise kime ne?

3/07/2016
0 Comments

ADIM ADIM YEŞİL TERAPİ

Bahar

3/05/2016
2 Comments

BETON DÜNYADA TOMURCUK OLMAK...

Bahar

Bahar geldi... Aldanıp açan tomurcuklar öyle söylüyor. Her şeye rağmen bahar geldi. Beton duvarların gölgesinde, gittikçe azalan güneşle beslenen ağaçlar tomurcuk verdi. İnatla görevlerini yapıyorlar. Her şey değişse de, kuru ağaç dalını delerek çıkan, "hayat" diye bağıran tomurcuk ve çiçek aynı...Bahar deyip geçmemek lazım, "haşir"in provasıdır gözümüzün önünde yinelenen...

"...Haşr-i baharide görüyoruz ki: Beş altı gün zarfında küçük ve büyük hayvanat ve nebatattan üçyüz binden ziyade envai haşredip, neşrediyor. Bütün ağaçların, otların köklerini ve bir kısım hayvanları aynen ihya edip iade ediyor...
Hiç kabil midir: Bu işleri yapan Zata bir şey ağır gelebilsin. Semavat ve Arzı altı günde halkedemesin, İnsanı bir sayha ile haşredemesin! Haşa..."*

Beton blokların arasında dolaşırken, önümüze çıkan tomurcuklanmış ağaç dalları siyah-beyaz algımızı nasıl da renklendiriyor. Bir kıpırtı, bir heyecan, "Heyy! bahar geldi" moduna hızlı bir geçiş. Hele bunun bir adım sonrası tam bir şenlik... Sokaklar düğün alayı gibi... Gelinler, nedimeler gibi dizilmiş çiçek açmış ağaçlar, yeniden yaratılan kainat ve bu çoşkuyu tomurcukta, çiçekte tadan ruhumuz.
Ruh ne yaşlanır ne bozulur... Günü geldiğinde kendi yapacağı yolculuğu düşünür. Tomurcuk olup, çiçek olup yeşereceği esas hayatını düşünür, kendi baharını düşünür. Belki de bundandır, küçük bir haşir gösterisi baharda bu kadar heyecan...

Beton dünyada daha ne kadar tomurcuk olmayı başarabilecek ağaçlar? Her baharda haşri görürken, dünyayı yaşanmaz hale getirerek kıyamete de hazırlık mı yapıyoruz acaba? Ne kadar ömrümüz varsa, baharı da en iyi yaşamalı, kışı da, yazı da. İnsan elinin bozduğu, bize verilen güzellikleri gölgesinde saklayan her türlü anlayışa dur diyebilmek gerek. Duyurabildiğimiz kadar ses verebilmek, farkında olmak gerek...Teknoloji, mimari, eğitim aklınıza ne gelirse... Belki bu sesi çok duyuramadığımız için bugün şikayet ediyoruz...

Kimsenin evinin diğerinden çok yükseklerde olmadığı, komşunun ışığını, manzarasını kesmemek üzere inşa edilen, düşünen evlerden bugüne geldik.
Akıllı ama paylaşma ve sağını-solunu düşünme becerisinden yoksun evler. Yüksekte ve yalnız evler. Kimse modern dünya, nüfus demesin. Kötü taklit, yanlış uyarlama, başarısız bir prodüksiyon bu. Güneşi, gökyüzünü görme özgürlüğünü engelleyen bir mimari... İçindeyiz ve belki bundan hepimiz biraz mutsuzuz.

Beton dünyada tomurcuk olmak... Nereye kadar?

*10.söz/9.hakikat

3/04/2016
5 Comments

BEGONVİL SOKAĞI HİKAYELERİ...(AİLE)

Aile

15 trips every woman should take before turning 30:

Sandalyesini gölgeye çekti, elindeki kahveyi masanın üzerine koyup her zaman ki yerine oturdu. Yine sessizlik diye geçirdi içinden, ama çok uzun sürmez bu sessizlik, havalar ısındı gelen eksik olmaz artık. Kahvesinden her yudum alışta evin farklı bir yerine takıldı gözü, daldı gitti... Gelin olup geldiği bu evde geçen günlerini, sızlanmalarını, kahkahalarını hatırladı. Torunları uğurlayınca, iyice duygusal oluyorum ben. Hayır, yaşlı değilim bir kere genç anne oldum, genç de anneanne...

Pembe hanım, on sekizinde evlenip yaşamaya başladığı Ege'nin sakin şehrinin bu mahallesinde, bu evde bir ömre neler sığabileceğini göstermişti herkese. Kayınvalidesi ölene kadar onlarla yaşamıştı. Alt kattaki bir göz oda da varlığını hissettirmeden, üzerlerinde bir gölgelik gibi bereket olmuştu yuvalarına. Öyle ki, tek oğlu Naif beyi her sabah evin sokağa bakan penceresinden hayır dualar ederek uğurlamış, eşini avlu kapısına kadar geçiren Pembe hanım, bir ömür bunu bilmemiş. Kayınvalidesi, gençtir sıkılmasın, evinin hanımıdır yerini bilsin, sevsin diye düşünmüş ince ince, her şeyi... Her ezandan sonra hayır dualarına, "kimseye muhtaç etme Ya Rabbi" niyazını da eklemiş. Ama yaşlılık ilerleyip, elden ayaktan biraz da akıldan gidince; Pembe hanım yukarı taşımış anneyi ve son nefesine kadar bakmış. Öf demeden, bıkmadan... Bu arada üç kızı olmuş, üçünü de görmüş babaanne. Üçünde de anneliğe dair ne varsa bildiği, paylaşmış geliniyle...Evlat sermayeyse torun kar, doyulmaz lezzet bunlar diye, bağrına basmış hepsini...

Pembe hanım evlenip, yerleşmiş, büyümüş, olgunlaşmış bu evde. Uzun yıllar, sonradan tadına doyamadığı evini hep şikayet etmiş eşine. -Nasıl yoruldum gene bugün, usandım. İn, çık, kaldır, kondur, topla... Küçük bir apartman dairesi olsa, her şeyi yeni şöyle, gıcır gıcır. İşim az olsun istiyorum, keyif istiyorum. Kocası -sen çok ararsın bu evi, kutuya girmek bizim için o dediğin, ayağım bahçenin tozuna bulanacak benim, şaşırma- dermiş her seferinde. Aralarındaki yaş farkından mı yoksa onun hercai yapısından mı bilinmez, çocuklar büyüyene kadar devam etmiş bu didişme...

Ne çok anı var şu avluda... Şu küçük mavi kapının ardını merak etmeyen, girip saklanmayan çocuk kaldı mı mahallede? Artık alet edevatı doldurdum içine, merak eden kalmadı zaten. Şu yerleri de fayans yapalım diye ne tutturmuştum zamanında bizimkine, çenemden çok çekti. Ama hep gözlerime bakarken sevgisini gördüm, sevgim hep arttı bunu bildiği için belki o da -he he- deyip geçti. Öyle böyle bir ömür geçti...Sağ yanındaki boş sandalyeye baktı, sandalyeyi sıvazladı. "Haklıymışsın boş durmak bana yaramıyor" deyip, davrandı.

Kızların üçü de üniversite eğitimi için başka illere gittiler. Evde hiç yalnız kalmadı ama, ardı arkası kesilmedi ayrılıkların. Onlar dışarıda okuyunca, alt katı öğrencilere kiraladı Pembe hanım, biri dışında hepsi İstanbul'a yerleşince de koca evde yalnız kaldı. Naif Bey iki kızın da mürüvvetini gördü, torun sevdi ama günü gelince, gitti... Üçüncü kızın da kınası, nişanı bu avluda oldu. Yanı boştu ama yüreği dolu, yüzü güleçti... Son kuş da yuvadan uçunca, daha iyi anladı kayın validesini, evlat da olsa kimsenin yanına sığamıyordu. Yeni öğrenciler de oldu bir süre alt katta, ama yine de alışmış sese, gürültüye yalnız duramıyordu. Pansiyona çevirmeye karar verdi evini, onunla birlikte oturup giden öğrenciler hep demişlerdi zamanında, -begonvilli avlun ömre değer Pembe teyze, az olsun elinden olsun yemek de yap biraz, dolup taşar burası- dedikleri gibi oldu...

Pembe Teyzenin Pansiyonu hiç boş kalmadı. Havalar ısındı mı, hafta sonu geldi mi doldu taştı. Ne taşları değiştirdi avluda ne de kapıları... Bir ömür yaşadıklarını hissetti sanki her gelen...

3/01/2016
4 Comments

Pages

deneme 2 blog

SABAH, YENİDEN...

BENİM ÇİZGİ FİLMLERİM

ÖZLEDİM...

Benİm Adım Yetİm

Onlar dünya, onlar çocuk...

BEN BÖYLEYİM

BEGONVİL SOKAĞI HİKAYELERİ... (SEVGİ)

NE EKSİK?

İÇİMİZDEKİ KÜÇÜK KIZ

BARIŞ VE UMUT...

KAHHAR İLE DUA

YARIN GÜNLERDEN KAHVALTI

Kahvaltıya hemen bir şipşak pizza...

Tatlı olarak da krep...

EVDE SPORA ZAMAN VAR MI?

VEFA, İSTANBUL'DA BİR SEMT...

TERAZİDE ABRA TAŞI KADINLAR

ALZHEIMER İLE TANIŞTIM...

ADIM ADIM YEŞİL TERAPİ

BETON DÜNYADA TOMURCUK OLMAK...

BEGONVİL SOKAĞI HİKAYELERİ...(AİLE)

About me

Follow Us

Press

Labels

recent posts

Blog Archive

Popular Posts

Like us on Facebook

Flickr Images